อาชิกางะ โยชิฮารุ (足利 義晴; 2 เมษายน 1511 - 20 พฤษภาคม 1550) เป็นโชกุนคนที่ 12 ของรัฐบาลโชกุนอาชิกางะระหว่างปี ค.ศ. 1521 ถึงปี ค.ศ. 1546 ในช่วงปลายยุคมูโรมาจิ[1] เขาเป็นบุตรชายของโชกุนคนที่ 11 คือ อาชิกางะ โยชิซูมิ[2] ชื่อในวัยเด็กของเขาคือ คาเมโอมารุ (亀王丸) ในวันที่ 1 พฤษภาคม ค.ศ. 1521 หลังจากที่โชกุนอาชิกางะ โยชิตาเนะซึ่งเป็นบิดาบุญธรรมของเขาและเป็นโชกุนคนที่ 10 แต่ได้กลับมาดำรงตำแหน่งโชกุนอีกครั้งหนึ่งกับโฮโซกาวะ ทากากูนิ (細川高国) ได้ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงอำนาจเหนือรัฐบาลซึ่งโยชิตาเนะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในสงครามและถูกเนรเทศไปยังเกาะอาวาจิ มินาโมโตะ โนะ โยชิฮารุได้รับการแต่งตั้งให้เป็นโชกุนขณะที่เขาเข้าสู่เกียวโต[3][1]เขาไม่มีอำนาจทางการเมืองและถูกบังคับให้ออกจากตำแหน่งในปี ค.ศ. 1546 เนื่องจากการต่อสู้ทางการเมืองระหว่างมิโยชิ นางาโยชิ และโฮโซกาวะ ฮารุโมโตะ ทำให้บุตรชายของเขาคืออาชิกางะ โยชิเตรุได้เป็นโชกุนคนที่ 13 เขาถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 20 พฤษภาคม ค.ศ. 1550[4] ต่อมาในปี ค.ศ. 1568 จากการสนับสนุนของโอดะ โนบูนางะ ทำให้บุตรชายอีกคนของเขาคืออาชิกางะ โยชิอากิ กลายเป็นโชกุนคนที่ 15 และคนสุดท้ายของรัฐบาลโชกุนอาชิกางะ[1]จากมุมมองของตะวันตกโยชิฮารุมีความสำคัญในขณะที่เขาเป็นโชกุนเมื่อมีการติดต่อกันเป็นครั้งแรกของญี่ปุ่นกับชาติในยุโรปโดยเกิดขึ้นในปี ค.ศ. 1543 เมื่อเรือโปรตุเกสลำหนึ่งซึ่งกำลังเดินทางไปจีนถูกคลื่นพัดพาไปที่ญี่ปุ่น ในปี ค.ศ. 1526 โยชิฮารุเชิญนักธนูจากจังหวัดใกล้เคียงมาที่เมืองหลวงเพื่อแข่งขันยิงธนู[5]